بقلم زينب عبده
فى خلوتى اعتزل اهلى وكل احبتى لاجد نفسى مع روحى تؤنس وحدتى فبعدى عنه ضعف يخيفنى وغربه تضيع نشوتى حين المح حنين لطيف النور ينتابنى يسكن الصمت حالى والتقى سكينتى يضيع منى حرفى فتتوه عباراتى على ملامح اهاتى فانساق انا وكلى باتجاه البحر الكائن فى انوار ذاتى كم اهوى اللقاء وبين احضان نورك تبعثرنى اشواقى فتلملمنى شهودى وانسى عالمى بين ذرات انوارك فى اعضائى فيكتب كتابى وتتزوج روحى من نبعات صفائك فى وجود اكوانى وتنكح بينابيع العشق ليزداد غرامى فتحبل سمائى بجنين نورى لتصبح المعيه سكنى وردائى ويولد جنينى مع شهيقى فى تسليم للواحد الديانى اااااااه حبيبى ياالله
