عـقلـــــــــــى

بقلم : زينب عبده

لن ادعى النسيان واقول لن يعود اى شيئ كما كان وبقلبى اردد اجمعنى بحبى فى يوم من الايام اقف ضائعه بين كبرياء كان وعشقى الان. فيه الفرح والدنيا والاحلام ااندم لضياع السنين دون حب وغرام ام اقول هذا هو القدر وما تفعله بنا دنيا الايام تزهو وتحنو وبعد ذلك تقسو وتفنى معها زخارف العيش والسلطان فما لى بقاء سوى فى عالم الاكوان اتنفس منه رحيق الحب بكل لطف وحنان ينبض قلبى من جديد ويجرى الدم فى الوريد. فانا بحبه احيا بعد موت اكيد احتار ربى فى امرى سلمتك قلبى ملكتك امرى فحبك من غذا قلبى وليس سواك ربى فانا روح اعياها السكون بمدد الله تهواك بجنون تحاول اختطاف حبك من كل العيون. علمتها حبى ان تترك الاه والشجون تحاول ان تذوب فى كل الاهات بعيده عن الضعف والظنون. فتبدل قلبها بروح حنون تسبح فى دموع الجفون لتلاقى ربها بكل شوق وجنون ااااااه حبيبى ياالله.