بقلم : زينب عبده
صامتان انا وانت ولكن فى الاعماق يخمدان جحيمان وحيدان لا لغة تصيغ ما تعتلى الروح ولانطق يريد البوح .نرتمى متعبان على هيكل فى مدينه تتوحد مع ازقتها القديمه نتخيل سفرنا كسراب فى لمسات الغياب نرتقى سويا لنذوب فى احضان الضباب فتنطق الروح فى سفرها لحضرة العشاق بان نوافذها لاتفتح زراعيها الا لنسيم العشق يوم التلاق فتنادى نفسى ايها الناسك المخبا فى زوايا الروح تنطق اهات العشق فى وجهك السموح .هيا نذوب فى انوار الحضرة ونرتمى على اعتاب المحبوب لنسبح سويا بعد ارتقاء الروح ونبعد عنا كل مايعوق سير الهوى مهما كان فى جموح اااااه حبيبى ياالله
